Stop met dat uit je comfortzone gaan

Stop met dat uit je comfortzone gaan

Veel dingen die je uit je comfortzone brengen zijn populair. Denk aan ijsbaden, “hellweeks”, heel hard stretchen in warme yogaclasses, strenge diëten, hoge bergen, verre reizen, heel hard fitnessen (#BEASTMODE), heel ver hardlopen. En noem maar op.

Het is voor mij, heb ik gemerkt, niet zo moeilijk om uit mijn comfortzone te gaan. Ik zet me dan over iets heen, en dwing mezelf iets te doen. Vaak op wilskracht, en vaak ook vanuit verharding. Of in ieder geval een vernauwing van bewustzijn. Het doel behaald. Vinkje gezet.

Dat gaat me makkelijk af. Keihard de beuk erin gooien, verstand op nul, en maar rennen, duwen of anders er op een manipulatieve manier mijn doel behalen.

Dat kan.

Lastiger is het voor mij, en misschien herken je je als lezer hierin, om IN mijn comfortzone iets te doen. Met aandacht, zachtheid naar mezelf, accepteren dat het is zoals het het is. Er mee zijn. “being with”. Niets willen forceren, niet sneller willen groeien, niet pushen. Maar juist zeggen, voelen en accepteren: het is goed zo jongen. Ben ermee.

Ik ben precies hier.

Die vier woorden eens tot je door laten dringen. Ze langzaam stuk voor stuk lezen

Ik
Ben
Precies
Hier.

Misschien laat dat je iets voelen. Een berusting zonder dat het sloom wordt. Aanwezig zijn. Niets meer, niets minder.

Ik ben precies hier.

Vergelijk dat nu eens met de hashtags die je over je heen gestort krijgt.
En de reclameboodschappen om je heen. En ongetwijfeld ook de targets die je baas, of jezelf je stelt. De constante druk om verder te gaan. Meer, harder, gekker.

Begrijp me niet verkeerd. Ik vind dat er niets mis is met groei. Met hard werken, met je ambacht verfijnen door er uren en uren in te stoppen.
De natuur groeit immers ook. Zij groeit vanuit een onderstroom die niet te versnellen noch te vertragen valt. Maar moet zij daarvoor buiten haar comfortzone?

Neem de seizoenen. Ze zijn er. En we kunnen de zomer wel naar ons toe willen trekken of verlengen, maar dat lukt niet.
Het eeuwige geneuzel over het weer zie ik dan ook vaak – het gebruik ervan als conversatie opener daargelaten – als een onbewust verzet tegen deze stroom. Het weer is het weer. Wees ermee.

Met betrekking tot groei en natuur: de enige processen in de natuur waarin groei spectaculair is zijn juist die processen waarin celdeling onbegrenst woekert. En vaak zijn deze processen ongezond, of zelfs fataal.

En ja, de clienten die ik zie die op de een of andere manier heel hard de ladder zijn beklommen, krijgen vaak de rekening gepresenteerd. Wie snel klimt, flikkert ook snel naar beneden zei een wijze vrouw uit de Jordaan eens tegen mij. We zien het bij topsporters: na een aantal jaar extreem pieken zijn zij fysiek en vaak mentaal er slecht aan toe. Die constante push naar buiten de comfortzone heeft soms een positieve prijs, maar zeer zeker ook een negatieve prijs deze mensen en hun omgeving.

Hoe groei en ontwikkeling dan wel te bezien? Zomer, herst, winter, lente. Er zijn in deze verdeling twee seizoenen waarin de stroom eerder naar binnen keert dan naar buiten. Herfst en winter, naar binnen. Lente en zomer, naar buiten. Arbeid, rust. Donker, licht. Praten, luisteren. Doen, zijn. Precies in balans.

Zoveel traineeships, persoonlijk ontwikkelingstrajecten, boeken en “influencers” zijn gericht op het leven buiten die comfort zone. Komop! Pushjezelf! Doe mee met deze Challenge. Het woord alleen al hè, “Challenge”. Daar gaan we dus. Het is logisch dat mensen het doen, want het scoort. Het geeft spectaculaire beelden. En in het bedrijfsleven scoren dit soort trainingen vaak hiermee goede Net Promotor Scores. Immers, het was spectaculair, en de deelnemer voelt iets, dus dan zal het wel goed zijn denkt de (arme) deelnemer vaak. En dus gaan trainers en HR managers ermee door. Straks gaan we koeknuffelend parachutespringen met een ijsbad op hoogte.

Het glazuurlaagje van spektakel dat zo’n training heeft gevormd -en daarmee het zicht onttrekt aan de ware dieperliggende lessen- begint vaak al af te brokkelen in de nagalm van het ontwortelde applaus van de deelnemers.

Tijd en energie vergooid.

Zonde.

Want veel vaker liggen de echte lessen echter IN de comfortzone, in de verstilling dichtbij. Stil zijn, voelen. Als je met dat veld contact maakt als deelnemer in een training sta je niet te stuiteren van excitement, maar voel je eerder een soort vervulling. Soms ook nederigheid. Misschien verstil je zelf wel.

(u ziet de auteur op 10jarige leeftijd, op de onderste rij, tweede van rechts)

Toen ik laatst, na 26 jaar voetbal, voor het eerst oprecht lol had met mijn tegenstander, een grap met hem maakte, in plaats van hem met een elleboog of een lompe actie uit te schakelen, voelde ik het:
Het hoeft niet sterk, geforceerd. En ik hoef geen mensen te beschadigen omdat IK zonodig wil winnen.
Joh, het gaat niet eens om winnen.
Eindelijk voetballen IN mijn comfortzone in plaats van mezelf (en daarmee anderen) buiten die comfortzone pushen.
Ik zag het mezelf doen, ik lachte, en ik voelde het, voelde mezelf:

Ik ben precies hier.

Bekijk mijn profiel op coachwereld

• Share
• Tweet