Een nieuw woord: Afschakelen
Een nieuw woord: Afschakelen
Het grootse inzicht kwam op een zonnige vrijdagmiddag ergens in april dit jaar. COVID-19 was een feit, al een paar weken zaten we met 5-en (man en 3 kinderen van 17,16 en 13) in huis. Dunne gipswandjes maken dat je alles kunt horen. En dat is met 5 mensen die online werken best gehorig; de economische termen worden gemixt met ingewikkelde wiskundige formules (wat later gewoon scheikunde blijkt te zijn), denk je Frans te horen, blijkt het Grieks. En o,ja ook nog wat ingewikkelde IT-taal op de achtergrond want in die branche beweegt manlief zich. Ik moet wennen aan al dat geluid, iedereen in huis, de voorraadkast die zienderogen slinkt, de koffie die er doorheen vliegt en de lege plek in de kast waar eigenlijk de theemokken horen te staan…. Het lijkt alsof iedereen zijn eigen horecaonderneming is gestart. Ik was er klaar mee, hele dagen op zolder en iedere dag snel rond etenstijd naar beneden want ik had al 3 keer de vraag gehad “Mam, wat eten we eigenlijk vanavond?”…
Die bewuste vrijdagmiddag besloot ik om 16:00: ‘het is klaar voor vandaag en vooral ook klaar voor deze week!’ Ineens kreeg ik de kolder in de kop. Ik heb mijn hardloopschoenen onder uit de kast gevist, de la met sportkleding ging ook weer eens open. Beneden aangekomen werd ik kwispelend begroet, dus de hond had geluk en mocht mee, hoppa in de auto en richting bos. Daar, uiteraard met véél tussenpozen (want al veel te lang niet actief geweest), een rondje hardgelopen. Tijdens het hardlopen merkte ik dat ik nog even over de laatste mailtjes kon nadenken, het to-do-lijstje voor de week erna doornam. En toen ontstond er een soort van lege ruimte in mijn gedachten, even niks (nou ja, een hoop gehijg en gepuf). Terug thuis was ik klaar met de werkweek, de gedachten waren geordend, ik was afgeschakeld van werk en klaar om het weekend tegemoet te gaan. In tijd dat ik op kantoor werkte had ik die “afschakeltijd” in de auto en zodra ik de auto dan thuis parkeerde was ik klaar met werk en kon ik mijn volle aandacht aan mijn gezin schenken. Het grote AHA-moment was geboren… dát heb ik dus al die tijd gemist, het kwartier of half uur waarin je even alleen bent met je gedachten om dingen af te ronden en jezelf voor te bereiden op je volgende taak of rol. Afschakelen.
Het weekend wat volgde op het AHA-moment was vervolgens ongekend relaxed zoals een weekend hoort te zijn, aan keutelen in en om huis, batterij opladen, krantje lezen, niks doen. Dat was echt té lang geleden. Afgelopen weken vermengde de dagen van de week zich immers met de weekenden. Er was geen “begin van de week” of “einde van de week” aan te wijzen. Waar je voorheen kon uitkijken naar het weekend, bleek ik gewoon door te gaan met wat ik alle dagen deed. Er was toch niets te doen behalve werk, dus ging ik vrolijk door op zaterdag en zondag met werken wat resulteerde in een niet al te vrolijke sfeer, het gevoel dat iedereen een beetje langs elkaar heen leefde, een soort van eat-work-sleep en REPEAT…
Het inzicht dat ik dat “afschakel-moment” blijkbaar nodig heb, probeer ik inmiddels ook in andere momenten in te bouwen. Het lukt me gewoonweg niet om minstens 8 uur non-stop beschikbaar te zijn en aan te staan. Dus pauzes, en zeker lunchtijd, worden ingepland. Tussen 12:00 en 13:00 plan ik niets (maar natuurlijk lukt dat niet altijd een heel uur). Soms smeer ik mijn lunchboterhammen tijdens het ontbijt al zodat ik tijdens mijn lunchpauze buiten een wandeling kan maken. Even de broodnodige verse zuurstof inademen. De koffie- en theepot blijft beneden staan, dat helpt me om tussendoor van mijn stoel af te komen en 2 trappen naar beneden te nemen. Nog een voordeel, net als op kantoor, is de keuken overdag onze “koffie-hoek” geworden. De laatste roddels worden doorgenomen, even afstemmen hoe laat er die dag gegeten moet worden en kleine waardevolle mini-overlegjes waarin je meer te weten komt dan in het familie-overleg etc.
Dan waren er ook van die dagen dat ik aan elkaar hing van Teams, Zooms en Whatsapp videobel afspraken en telefoontjes…. ’s Avonds met vierkante ogen en toeterende oren op de bank zat ik dan
onrustig te zijn. Ook daar heb ik wat op gevonden. Tussen afspraken plan ik een kwartier niks. Dat is tijd om even een toiletbezoekje te plegen, je koffiemok te vullen (en meteen ff bij te kletsen met “mijn collega’s” bij de koffiehoek) en/of je voor te bereiden op de volgende sessie. Meer dan 3 van online vergaderingen trek ik niet op een dag, dus af en toe zeg ik dat ik niet kan omdat ik al teveel sessies heb staan.
Inmiddels staat mijn dag dus vol met afschakel-momentjes….wel uitkijken dat ik niet een afschakel- momentje ga plannen om af te schakelen tussen de afschakel-momenten
Judith Oltmans
Keuzepad
Jongerencoach & Studiekeuzebegeleider